De Zonnebril

Omdat het zo’n zes weken geleden is dat ik een verhaal schreef en ik niet meer precies weet wat, waar en hoe.. een overzicht van de afgelopen tijd. Een greep uit de korte verhalen die de tijd samenvatten. En waarom ik niet eerder heb geschreven, wel, omdat ik letterlijk elke dag in de maand mei aan werk heb besteed, jawel, van ’s morgen tot ‘s avonds.

Koniginnedag
Een dag waarop je als Nederlanders onder elkaar bij elkaar komt voor het vieren van de gezelligheid, zuinigheid en ‘om 6 uur is het eten klaar’. Het land van de gekookte aardappels, voetbal kijken op zondag en met een bootje op het water. Maar op deze dag speciaal om met zoveel mogelijk mensen oranje outfits te dragen en een feestje te bouwen. Zeker dit jaar, om de kroning te vieren, wereldwijd op tv te volgen.
Dus wat doe je als je in stad woont waar zo’n vier nederlanders wonen? Juist, je gaat taarten uitdelen. En omdat er op die dag geen taxi te vinden is en het toch al bloed heet is, besluit je maar achter op een brommer van een collega te klimmen en in je drie-delig pak mét oranje stropdas op pad te gaan om gezelligheid uit te delen.
Geen feest, geen oranje bitter, geen proost.. maar zelf de bloemetjes buiten zetten is ook zeker een koniginnedag om niet snel te vergeten.

Front Office Outing
Tijdens het motivatie proces van nieuwe en niet-zo-nieuwe medewerkers komt de fun-factor altijd om de hoek kijken. Dus wat doe je, vooral in de lente, juist, de bergen op, de paden in.
Nu is dat in een hotel operatie nog iets of wat een uitdaging, wat je wil dat iedereen meegaat, maar het hotel moet ook gewoon zijn doorgang kunnen vinden natuurlijk. Dus na lang beraad, toch bijna 5 minuten, besloten om de groep in drieen te splitsen. Pas daarna realiseer je je dat je zojuist drie vrije zaterdagen hebt opgegeven, maar allemaal voor een goed doel.
Wat heeft men nodig; petjes, t-shirts (voor de team verdeling), sport en spel (met de benodigde accesoires), vlees voor op de bbq (dat later niet meer dan een grilplaat blijkt te zijn, die je iedere week op en neer moet slepen) en natuurlijk wat geld om het geheel mogelijk te maken.
Een busje was voorzien (mede mogelijk gemaakt door het hotel) en daar gaat het schoolreisje. Een uurtje rijden voor de plaats van bestemming bereiken, een plekje tussen de bergen met een langzaam stroomend beekje. In de ochtend wat koreaans geinspireerde team building spelletjes, de lunch (bbq en lokale, niet nader te verklaren, groenten) en ’s middags de berg op. Erg gezellig en het doel bereikt. Na afloop op de weg terug nog wat eten en tegen de tijd dat we de drempel voor het hotel op rijden schrikt iedereen wakker en weet ik dat we dit nog twee keer mogen doen, reuze gezellig maar minstens net zo vermoeiend, gelukkig hebben we de foto’s nog.

Traditioneel dorp
En omdat je vrije zaterdagen opgeven slechts een kleine opoffering is voor de zaak, krijg je de kans op ook een vrije zondag op te geven om goodwil te kweken voor een voorspoedige samenwerking in te toekomst. Doel, klantenbinding. Activiteit, cultuur en historie.
Dus vroeg op, de mensen ophalen, verzamelen, koffie, de bus in. Op weg naar de locatie is er een prettige sfeer en leert iedereen elkaar kennen. Eerst cultuur met oude grafstenen van bekende keizers en andere heersers. Dan naar een dorpje waar de ezels in cirkels lopen op de chili peppers te verpulveren, de azijn en olie nog op traditionele wijze gemaakt wordt en gelukkig ook video spelletjes zijn voor het vermaak van de kleine vrienden.
Lunch op locatie en nog tijd voor souvenirs, al met een gezellige dag met afsluitend een gezamenlijk buffet in het hotel en weer een mooie herinnering erbij.

Met collega naar het ziekenhuis
Omdat ik toch nog een vrije zondag kon vinden in de afgelopen maand besluit ik met plicht te voldoen en aan te sluiten bij de trainingen van een van de afdelingen om het te monitoren en mijn betrokkenheid kenbaar te maken aan de nieuwe collega’s. Ook om ze duidelijk te maken dat het wel degelijk belangrijk is om op je vrije zondag naar het hotel te komen om de fijne kneepjes van het vak te leren.
Niet lang nadat de training erop zit wordt ik geinformeerd dat een andere collega’s een bedrijfsongeval heeft gehad en ookal valt het onder de noemer, niks ernstigs, besluit ik toch te gaan kijken. Aan de hoeveelheid rode kleur op de vloer besluit ik haar op te dragen me naar het de eerste hulp te volgen. En natuurlijk doe je dat door de wond professioneel af te dekken met keukenpapier en loop je naar het dichst bijzijnde ziekenhuis. Na 2 uurtjes van het kastje naar de muur gestuurd te worden, en weer terug om het vervolgens allemaal nog eens opnieuw te doen nadat de betreffende dokter zijn lunch op heeft realiseer ik me dat ik me nog meer bewust ben van mijn gezondheid en er alles, maar dan ook echt alles aan zal doen om niet ziek te worden in dit land, sorry voor deze uitspraak, maar ik kan het ook niemand aan bevelen op hier een ziekenhuis te bezoeken.
Afin, terug naar het verhaal, jawel het mag gehecht worden, drie hechtingen in de hand, net onder de duim voor een snee van een glazen flesje. Met tranen als rivieren de operatiekamer in en tien minuten later is het gepiept (incl. geschreeuw). Dus ook deze vrije zondag weer opgeofferd aan een goed doel en nadat we de lunch gedeeld hebben probeer ik het maximale te halen uit de spaarzame vrije uurtjes op zondag middag, skypen met de familie bijvoorbeeld, erg belangrijk.
Twee weken later mogen de hechtingen eruit, wordt er besproken of we ook met plastic flesjes kunnen werken en gaat de trein weer gewoon door.

Voetbal
Natuurlijk wordt er spordisch ook nog gevoetbalt. Met temperaturen van rond de dertig graden is dat zeker niet altijd aangenaam, maar wel altijd gezellig. Inmiddels zijn de kleuren van de voormalig werkgever van sir Alex ingewisseld voor het wonderschone uit-tenue van het land van rood-wit-blauw en met de korte mouwen zijn we klaar voor de zomer.

Rooftop bar
Meneer, heeft u in uw etablishement ook een gelegenheid om een versnapering te nuttigen in de buitenlucht? Vraagt een van de gasten.
Uhm.. nou.. nee.. eigenlijk niet. Waarom? Nou de lokale bevolking heeft niet de gewoonte om te terassen, de gehele zondag middag. Dus het bestaat eigenlijk niet.
Maar, niet getreurd, wat niet is, kan nog komen.. Natuurlijk hebben we welgeteld één kamer met balkon en het vers gearriveerd meubilair brengen we maar wat graag naar boven.
Na een vermoeiende dag dus ook nog een avondje de butler uithangen om nog een extraatje eten en drinken omzet te draaien. Gezellig samen besteld men roomservice en het bier vloeit rijkelijk. De volgende ochtend leg ik de mogelijkheid aan het management voor om dit als permanente locatie te gebruiken en de mogelijkheid voor extra omzet is geboren. En jawel, dezelfde avond is het weer feest. Blue tooth speaker, bier in de cooler, balkon schoon en kaarsjes aan en met een gebrek aan de het juiste materiaal wordt er op oud-hollandse wijze een terras gebouwd voor privé doeleinden. Gelukkig ben ik dan ook diegene het allemaal in de gaten mag houden. Gelligheid met een uitzicht, I love my job..

Nederlandse gezelligheid en kiss party
Nu viel er op een gegeven vrijdag in de maand mei de toevalligheid samen dat er twee extra Nederlanders in de stad waren, reden voor een feestje dus.
Dus met één Nederlandse die hier in de stad een restaurant runt is de locatie sneld bepaald. Het vervoer, de communicatie en genodigden krijg ik voor mijn rekening. Ook alle anderen benodigden krijg ik te organiseren.
Uiteindelijk zitten we aan tafel, met bier uit nederland, gerechten uit de nederlandse keuken en grappen en verhalen aan de tafel zoals het hoort, volgens de Nederlandse term, gezelligheid. Na afloop wordt er besloten een feestje aan te doen waar de historische band KISS wordt geeerd, weinig muziek uit deze tijd, maar op een of andere manier eindig ik toch met een gezichts beschildering waar je ‘u’ tegen zegt en is het maar wat gezellig. Al vond diegene die mijn kussensloop mocht schoomaken het minder aangenaam.

Bedankt briefje
De hotel industrie; also known as ‘the friend-making business’. Dus buiten het aangename van het salaries aan het eind van de maand. Doe je het toch ook voor, en vooral, voor de mensen. Dus als je aan het eind van de maand vier hand-geschreven, bedank brieven mag ontvangen van hotelgasten heb je zeker eer en voldoening van je werk. Daarbij de dankbaarheid van collega’s die via sms duidelijk maken graag samen te werken en de ondersteuning in de vorm van gezamenlijk ziekenhuis bezoek waarderen maakt het een interessante, indrukwekkende en spraakmaakende beroepsuitoefening.
De directe feedback van het werken in de hotel operatie. Nu hopen dat goed voorbeeld goed doet volgen.

Arrival familie en vakantie in Xiamen
Jawel, er vertrekt weer een vliegtuig naar van Amsterdam naar Shanghai met twee van de belangrijkste mensen aan boord. Om het allemaal nog gezelliger te maken zullen vader en moeder ook een bezoek bregen aan mijn tweede ‘home-town’hier in XIan om vervolgens samen naar Xiamen te gaan voor een weekje vakantie.
Eind van de maand mag ik genieten van gezelligschap en gezelligheid en even weg van de dagelijkse passie die ‘werk’ heet.

En de reden dat dit verhaal deze titel draagt, heb ik bewaard voor het laatste deel. Hoop dat het concept een beetje duidelijk is. Het is vooral erg grappig om mee te maken.

Zonnebril
Natuurlijk ben ik wel gewend aan het aanstaren door de lokale bevolking. Maar dat krijgt zo tegen de zomer een nieuwe dimensie. Stel je voor je loopt (geheel nonchalant) over straat naar een willekeurig doel, bijvoorbeeld om koffie te drinken. En omdat de zon schijnt besluit je een korte broek, t-shirt, converse schoenen en een zonnebril te dragen. Nog steeds niks bijzonders. Voeg daar aan toe dat je negen van de tien keer die zonnebril niet echt nodig hebt hier in Xian, omdat door het stof en de vervuiling je, mocht je dat willen, direct de zon in kan kijken.
Maar zorgvuldig als ik ben, toch maar vijf euro besteed aan een italie gemaakte merk zonnebril, really fake, natuurlijk. En nu komt het..
Het schijnt zo te zijn, dat, wanneer ik een zonnebril draag, mensen mijn ogen niet kunnen zien, logisch, maar dat betekend niet dat ik niet kan zien waar andere mensen naar kijken. Het onaangenaam lang aanstaren van de lokale bevolking wordt naar een nieuw niveau getild omdat men denkt dat ik niet kan zien dat ze me aanstaren, HALLO, dat kan ik dus wel. Desalniettemin, dit hele fenomeen kan teniet gedaan worden door simpel een woord in lokaal dialect te praten waardoor een waterige blik veranderd in een shock en men geschokt verder loopt.

Natuurlijk wat KTV, uiteten en werken
Want zonder wat koreaans eten en liedjes zingen op vrijdag avond zou het werken ook maar vooral werken zijn.
Dus buiten de ellenlange dagen met als hoofddoel, mensen blij maken en geld in de kas brengen wordt het maar wat dragelijk om te genieten met vrienden, collega’s en onbekende kenissen om avonturen in kraakhelder, gekleurd TL-light van een afstandje intens mee te maken.

In het vooruitzicht;
- Een weekje werken en een weekje met pap en mam in Xian
- Een weekje vakantie in Xiamen
- Een warme zomer voor de boeg
En nog steeds geen concreet besluit over wat er na de zomer staat te gebeuren. Waar en hoe, maar dat het avontuur verder gaat is zeker..

Wordt vervolgt..

Groeten,
Bas

ps. voor diegene die wachten op een persoonlijk antwoord op de reeds verstuurde email, nog even volhouden, duurt niet lang meer..