and the nominees are..

Dear mr. Wilbers.. zo begint de brief, een brief waarin wordt aangekondigd dat ik, Mr. Wilbers aka Mr. Bas (want die achternaam is maar lastig uit te spreken), genomineerd ben voor de noemenswaardige titel van ‘Oustanding Cares Manager’ in het 4de kwartaal van 2012. Gelukkig/helaas ging ik er niet met de prijs vandoor, maar de nomiatie is genoeg. Hetgeen het verhaal beter maakt, is dat de nominatie komt door inzendingen van collega’s. Een waardering voor mijn toewijding, inzet en gedane werk, 'graag gedaan'.
De daarop volgende erkenning vanuit het managent is zeker iets op trots op te zijn; met een inzet die verder rijkt dat de normale verwachtingen en het tentoon spreiden van een exmplarische performance, krijg ik toch het gevoel van, in-de-broekzak! Niet per se iets om in te lijsten, maar wel om te bewaren en een ervaring rijker om te groeien tot waar ik wil zijn.

In de taxi
Mijn kennis van de chinese taal is zo ver gevorderd dat ik taxi-chauffeurs kan verstaan en óók nog iets terug kan zeggen, het zijn geen diepgaande gesprekken over de zin van het leven, maar toch. Ik heb mezelf maar aangeleerd om de standaard antwoorden voor te bereiden; ik kom uit nederland, heb geen vriendin, verdien …. (is in china heel normaal om te vragen, ook aan vreemden), ik werk in het Sheraton Hotel, ik ben hier bijna anderhalf jaar (de tijd vliegt sneller dan de economie hier), ja, nederland heeft windmolens, nee we dragen niet alle dagen houten schoenen, ja, het chinese lokale eten is best lekker en voetballen dat kunnen we zeker!
Zo nu en dan gooi ik een van de drie dialect woorden die ik ken in het gesprek, en meneer de chauffeur gaat uit zijn dak. Gelukkig is dit niet het hoogte punt van de dag, maar wel een graadmeter voor mijn inburgeringscursus, niet onaardig al zeg ik hetzelf. Hoe leer zoiets, luisteren en volgens goed chinees gebruik, kopieren. Als iemand vraagt wat je graag eet, rijst of noodles, kun je wel proberen uit te leggen dat we in nederland graag aardappels eten, maar zeggen dat we rijst eten is ook prima, al is het maar om het gesprek op gang te houden en de tijd door te komen in het-om-moedeloos-van-te-worden chinese verkeer en wel zo gezellig, al blijft dat woord moeilijk te vertalen in het chinees..

Pap&Mam
Inmiddels is het een weekje, een paar dagen, voordat mijn ouders gezelligheid komen brengen uit Nederland. Aangezien dit de derde keer is, dat ze naar Xian komen, mag ik als volleerd toeristengids een programma in elkaar draaien, want de bekende toeristen attracties zijn al bezichtigd. Zo staat een dagje naar Luoyang op het programma, eerder schreef ik hierover als een reisje met de trein om vervolgens met éénderde van de chinese bevolking op de foto te mogen. Hopelijk is het nu minder druk en zie ik zelf ook nog wat van de omgeving, zoals dè tempel waar kongfu begon.
Verder nog een theater show met zang en dans, anders dan we in Nederland kennen, maar erg enoverend. Een dagtripje naar een nabij gelegen dorpje en nog een verrassings element. Want een ‘beetje’ toeristen gids geeft een kijkje achter de schermen waar ‘de-rest’ van de toeristen niet komen, foto’s volgen. Ik zal hier verder uitgebreid over berichten als het staatsbezoek achter de rug is, maar dat het gezellig wordt is zeker, soort van samen-aan-de-chinese-keuken-tafel met het kommetje-rijst-en-eetstokjes-op-schoot-gevoel lijkt me heerlijk.

Ohjah, verder mag/moet er ook vooral (veel) gewerkt worden, vijf-en-zestig uur per week is een aardig gemiddelde. Omdat ik het wil, omdat het kan en omdat de kans er is en dat is waarom ik hier naar toe kwam, te vinden wat ik wil/zoek. Dan is het wel grappig dat collega’s vinden dat ik binnen +/- 5 jaar hotelmanager/general manager kan worden, nou ik weet het nog niet, maar nothing is impossible..

Tot de volgende,
Groet, Bas