handje contantje

Het is het einde van Mei, een tijd waarin zelfs een zomerjas te warm is, je neus verbrand tijdens een potje voetbal en een zonnebril geen overbodige luxe is. Jawel, menig Nederlander zou zorgen dat het zwembad in de tuin gereed is, er een krat koud bier in de voortuin staat en natuurlijk wordt er geklaagd over het weer, want tè warm is ook niet goed.
Daar hebben de chinezen minder last van, hier is het tijd om het t-shirt tot onder je oksels op te trekken (soort van natuurlijke airco). Nog langzamer door het leven te gaan en vooral te blijven roken, drinken en eten. Een moment waarop ook de bezetting van het hotel omhoog gaat en zoals de traditie ons leert is het dan voor de (lager geplaatste) personeelsleden die gebruik maken van een hotel kamer dan tijd om een offer te maken voor de business en tijdelijk de ‘woonruimte’ te verlaten. En waar ik in mijn vorige vertrek voor één nacht in het hotel in de achtertuin kon vertoeven werd ik nu vriendelijk verzocht mijn boeltje te pakken een paar dagen in de staff dormitory te verblijven. Een accommodatie waar de staff een overnight shift kan doorbrengen of wanneer de ouders ver buiten de stad verblijven is er een kamer voor langere tijd beschikbaar. Helaas waren alle kamers op de mannen verdieping vol (jaja.. strikt gescheiden hier) en dus mocht ik op kamer 601, de vrouwen verdieping, mijn intrede doen. Een paar dagen uit de koffer leven. Want meer dan een (te kort) bed, een toilet, een douche (semi-warm water) en een chinese-budget-ikea kast was er niet. Maar ach, ook wel te overleven. En daarna zou ik het 5-sterren etablisement weer meer waarderen, dus zonder protest, met een geleende trolley van de concierge op naar mij nieuwe plek. Al met al een memorabele ervaring, ook voor de dames op de verdieping, want zo zegt mijn collega bij personeels zaken, sometimes they only wear bikini, hihi en bij aankomst werd er druk gegiggeld en gegniffeld over mijn aanwezigheid. Met de populairiteit van europese mannen in china zit het wel goed dus. Inmiddels ben ik weer terug op de vierde verdieping van het hotel is de druk weer van de ketel en kan ik weer in alle rust over de gang lopen.

En jawel, een resultaat om over naar huis te schrijven. Team beef-noodle heeft een overwinning te pakken, de eerste in 3 maanden (12 wedstrijden) tijd. En nou niet omdat wij ineens zo goed speelden, eerder omdat de tegen stander nog iets minder goed was dan wij. En buiten de 6 doelpunten van mijn teamgenoten heb ik zelf ook weer een bal achter de doelman in het net weten te prikken, niet slecht als laatste man zijnde. En al zat er veel souplesse in de vrije trap en was de vreugde erg groot, ik zou het toch niet hoger scoren dan een 7 want met een muurtje met een gemiddelde lengte van 1.65 en een doelman niet groter dan 1.70 werd het me ook niet erg moeilijk gemaakt. Gelukkig hoef ik nog altijd geen handtekeningen uit te delen, voor noch na de wedstrijd en blijft het plezier en de derde helft het belangrijkste, gelukkig gaat dat nog altijd naar een hoger niveau. En kwam zelfs de overdacht van het aanvoederschap ter discussie, maar omdat ik niet weet of ik volgend jaar nog in de zelfde stad woon, werk en speel heb ik vriendelijk bedankt voor het aanbod. Dat ik niet genoeg chinees spreek omdat met de locals over plaats en tijd te discusieren was minder belangrijk dat voetbal en leiderschaps kwaliteiten.

En zoals dat iedereen wel eens overkomt, was ook ik een paar dagen niet helemaal fit. Normaal gesproken een paracetamolletje, een paar goed slapen en geen gekke dingen eten of drinken en dat zou weer over zijn. Maar in china is dat toch net even anders. Ik kan hier namelijk niet lezen wat er op de medicijnen staat en om de verwarring tussen paracetamol en laxceermiddel te voorkomen maar op een andere manier geprobeerd, ohjah geen gekke dingen eten of drinken is ook niet altijd makkelijk. Dus volgens advies van mijn vriend en collega bij de concierge de dokter gebeld, daar ga je dan niet naar toe, maar die komt naar je toe, wel zo makkelijk. Ik gestrekt op een klein bankje in een kantoor, blijkt mijn bloeddruk goed en word er druk gediscusierd over mijn toestand. Naar mijn mening niet veel aan de hand, maar dat is zo moeilijk uitleggen aan de dokter, gewoon niet helemaal fit, je kent het wel, heeft u daar iets voor dokter? Buikkramp, hoofdpijn, loopneus... Maar uiteindelijk met een lijstje voor vier doosjes medicijn in de hand en 190rmb verdwenen uit de portemonnee is de dokter weer vertrokken. Want een collectieve zorgverzekering met een premie die ieder jaar stijgt (gewoon omdat het kan) die hebben de 1.3 miljard chinezen niet. Hier wordt de dokter, het ziekenhuis en ook de medicijnen gewoon handje contantje afgerekend. Inmiddels na een goede nachtrust voel ik me al een stuk beter en denk ik dat de overtollige medicijnen, waar ik overigens weinig van merk maar laat verdwijnen in de afval container. Nou ben ik normaal al niet zo van dokteren, medicijnen en andere kunstmatige betermakers. De chinezen maar wat graag, ze kennen al de medicijnen en grijpen bij het minste of geringste naar hun verband trommel. Want zo zeggen ze zelf, al zou de aarde vergaan (sommige denken nog dit jaar, mede dankzij de theorie van de Maya’s) dan zouden de chinezen blijven bestaan, want met de medicijnen die ze hebben, kunnen ze niet vergaan.

Komende week rollen er voor mij weer twee opmaak gemaakte pakken van de pers, verstrijkt te tijd naar negen maanden in china. Verschijn ik inmiddels in omschrijving van lange blanke (knappe) man ook op chinese websites and blogs en werk ik mee aan een interview dat online gepubliceerd wordt. Toch niet gek voor iemand die meer dan 70 uur per week werkt en toch nog wat meemaakt. Gelukkig blijven eten,drinken en slapen samen met het voetballen steenvast op de agenda en ook al zijn er af en toe wat struggles op de werkvloer het bevalt met nog steeds prima.

Voor wat ik vanuit nederland meekrijg is het jammer maar helaas en speelt het eerste elftal van Maarheeze volgend jaar niet in de derde klas. Worden mooie en minder mooie momenten op persoonlijk gebied afgewisseld... en maakt iedereen zich klaar voor het EK. Ohjah en dan is er altijd nog de politiek, voor zover ik het meekrijg aan de andere kant van de wereld verandert er weinig in NL en is iedereen hier nog jaloers op ons mooie, goed georganiseerde, lage werkeloosheids, weide natuur, windmolens, kaas en welgestelde landje, met hier en daar wat hobbels op de weg naar de vooruitgang.

Dat was het weer voor zover, mijn oranje stropdas hangt klaar, de wekker om 3 uur ‘smorgens dus op naar de volgende avonturen in het boek; the tall-handsome dutch guy and a whole lot of spitting and starring chinese people.


See you all next time,
Bas