van HaiDiLao tot Hallélujah

Elf uur, tijd om te gaan, de laatste collega’s zijn klaar met werken dus het feestje kan beginnen. Met het geld in de zak, ‘gedoneerd’ door gasten, maken we van de gelegenheid gebruik om de teamband nog extra aan te sterken en te genieten van een een grote bak met iets dan lijkt op een bouillon gevuld met groeten, kruiden en specerijen, ook wel bekend als hotpot. Maar niet zo maar hotpot, Dè hotpot stek van china, onder de naam van de keten HaiDiLao, waar de bediening non-stop glimlacht en aandacht voor de mensen het toverwoord is voor het service niveau. Voor de chinezen dineren op niveau, voor een simpele brabantse jongen niet meer dan alweer een hotpot restaurant.
De buikjes rond, veel gelachen, de banden versterkt, een verjaardag gevierd en dus weer tijd om naar huis te gaan. Thuis aangekomen zoek ik snel mijn bed op om nog luttele uurtjes slaap te vangen voor de wekker weer gaat. Maar dat loopt deze keer net iets anders..
Nee, dat komt niet door feestende studenten zoals dat in maastricht nog wel eens gebeurde, ook niet door een groep chinezen die heeft besloten de algemene rook/vergaderruimte van het hotel te verplaatsen voor de deur van mijn kamer en ook niet een groep vrienden die een emmer koud water in mijn gezicht gooien, niks van dat alles.
Het komt eigenlijk vooral door een drukkende pijn op mijn borstkas en om de clou van dit verhaal nog niet weg te geven zul je moeten blijven lezen om er achter komen..

De volgende ochtend gaat namelijk mijn telefoon, 2 minuten vroeger dan normaal, ook daar zou ik gewoonlijk niet van opkijken, maar nu toch wel, er gaat namelijk geen alarm af om op te staan, maar er wordt gebeld en deze keer niet een van mijn collega’s met een vraag die best had kunnen wachten tot dat ik daadwerkelijk was opgestaan en wakker werd maar vanuit het buitenland, ons mam.
Om niet te veel in details te treden en een lang verhaal niet onnodig lang te maken zal ik jullie een samenvatting geven van hetgeen daar op volgde;
Allereerst het bericht, pap in het ziekenhuis. Vervolgens wakker worden en na een traan de knop omgezet naar pragmatisch denken en handelen. Opstaan, kleren aan en actie. Vliegticket vinden, moeilijker gezegt dan gedaan, na wachten en pushen, bellen en wachten lukt het 5 uur later dan toch op de eerst mogelijke vlucht naar huis te vinden. De rest van mijn lokale vrienden(netwerk) ingeschakeld op het plaatje compleet te maken; vervoer naar het vliegveld, check. Overnachting in beijing niet ver van het vliegveld, check. Thuisfront informeren, check. Werk overdragen, check. Daarna gaat alles in een soort van stroomversnelling op een manier waarop ik naast mijn eigen lichaam lijkt te lopen, lichtelijk onwerkelijk ervaringen door de plotselinge gebeurtenissen. Eten, drinken, omkleden en klaar maken voor vertrek. Paspoort, tandenborstel, wat kleren in een koffertje en het vliegticket in de hand, ready to go.
Na een vermoeiende vlucht kom ik voor mijn gevoel ergens na middernacht aan op schiphol, mijn broek net opgedroogt van een gemorst glas jus d’orange, mede mogelijk gemaakt door een aziatische medepassagier, staan daar een collega van ons pap en twee vrienden van mij klaar om mij bij te praten en direct naar het ziekenhuis te brengen.
Aankomst, geschokt, verrast en nog 1507 andere emoties op hetzelfde moment, stiekem ook wel blij om ons mam en mijn broers weer te zien en wetende dat ons pap en goede handen is.
De eerste schok te boven, terug naar thuis, proberen te slapen en vervolgens weer terug naar het ziekenhuis. De rest van mijn verblijf in NL bestaan vooral uit uren en soms dagen in het ziekenhuis, eten en slapen voor zover dat lukt en waar mogelijk het thuisfront ondersteunen.
Gelukkig gaat het langzaam aan beter en ben ik na twee weken (al voelt het als twee dagen) weer terug op chinese bodem.

De situatie terugredenerende heb ik het idee dat de kortstondige pijn in mijn borst, voor het slapen gaan, direct gerelateerd is aan het voorval aan de andere kant van de wereld, nu wetende dat het tijdstip nagenoeg gelijk was. Soms moeilijk te geloven, maar op momenten als deze voel je meer dan ooit te voren de familie band.

Gelukkig waren er momenten in NL om de gedachten af te wenden van de ontwikkelingen in het ziekenhuis. Zo werd het tweede elftal van Voetbal Vereniging Maarheeze officieel kampioen op eigen veld en moest dat natuurlijk (uitbundig) gevierd worden, “don’t mess with ‘ut twidde’”, nogmaals dikke proficiat heren. Ook was er een café bezoek en een korte loop door een winkelstraat waar niet alles grijs en zwart is en de schoenen en kleren zowaar passen.
Het koken, autorijden, een volledig gezins diner en het weerzien met familie en vrienden is erg goed bevallen. En al met al een voldaan gevoel overgehouden door het bezoek aan het land van gekookte aardappelen, in de ban van een crisis met overvolle meubelboulevards op paasmaandag en waar politici in ‘in een hutje op de hei’ een media stilte afkondigen om in het geheim te vergaderen. Al was ik liever om een andere reden naar NL gekomen, een onverwachte-knotsgekke bruiloft, een over-de-top festival of een de aankondig van één groot verplicht feest voor alle nederlanders. Maar het zit niet altijd mee, het gaat met horten en stoten en een enkel ogenblik kan alles veranderen. Maar als je in het dal bent kun je alleen nog maar naar de top, oftewel, opstaan en doorlopen, drie broodjes frikandel in de mik en leven in het heden, leren van het verleden op naar de toekomst.

Om dit bericht dan toch met een vrolijke noot af te sluiten met een kleine terugkoppeling naar het laatst geplaatste verhaal;
- Het pak is aangemeten en ik zal komende week ervaren of de beste man zijn werk naar behoren heeft gedaan. De keus is gevallen op een pak in subtiel grijs, een verassende keuze aangezien 94% van de mogelijk kleuren in zwart of een direct afgeleide daarvan waren.
- Ik ben weliswaar de stad uitgeweest voor twee weken, maar om nou te zeggen dat het een vakantie was, niet echt. Nog maar even afwachten of dat er nog van komt.
- Chinees leren gaat steeds beter, na de ontvangst van een viertal cd’s, geschonken door een van de gasten, heb ik de kans om te lezen, luisteren, schrijven, spreken en mijn grammatica op te vijzelen en door het oefenen in de praktijk het geheel naar een hoger niveau te tillen.

En omdat het einde van een hoofdstuk ook het begin van het volgende is, nieuwe uitdagingen nieuwe ideeën.
- Wat te doen na afloop van dit contract? Terug naar NL, Blijven in China of…? Bijtekenen of boeltje op pakken en vertrek naar de volgende locatie? Of …
- Nieuwe aanvoerder in het voetbal team, nieuwe tenue’s (donker blauw uit-tenue Real Madrid, gewoon omdat het kan) en nog steeds wordt 95% van de wedstrijden verloren en het plezier is eindeloos.
- De zon schijnt in Xian en ookal zie hem niet, de aangename temperatuur schetst de contouren van nieuwe avonturen en memorabele belevenissen in, om, naast, onder, tussen en achter deze onvergetelijke stad.

Terug in Xian en een koffer vol levenservaringen rijker,
Op naar de volgende uitdagingen,
Ciao,

Bas