Mijn favoriete restaurant

6 tafels, 23 stoelen. Waarom 23, stoel nummer 24 is voor de eigenaar/baas van het restaurant, die moet tenslotte ook ergens zitten en misschien wel omdat dit ook zijn huiskamer is. Gastvrijheid zoals het ooit bedoelt was, mensen ontvangen en ze eten en drinken bieden, waar vreemdelingen vrienden worden, of omdat hij lui is en is mijn beeld van gastvrijheid naief... De tafels en stoelen zijn van hout, waarschijnlijk gemaakt ergens tussen 1930 en 1940, of het heeft een trendy versleten ‘look’ in een ruimte niet groter dan 6.5 bij 16 meter.
Gebouwd in november 2005, volgens het schilderij aan de muur, vlak naast de loshangende televisie en de bedrading waarschijnlijk bedoelt voor de elektriciteit van het hele gebouw. Verder is er een trap naar de 2de verdieping waar het eten vandaan komt, naar mijn idee is dat waar ook de keuken is. Bestellingen gaan niet via briefjes of computers maar via luidkeels geschreeuw van de baas in de richting van de trap naar boven en een instemmend ‘ik heb je wel gehoord’ van de persoon in de keuken.
Tijdens het wachten op de hoofdschotel, bestellen we een schaaltje met koude groenten, noodles en andere snuisterijen. Chopsticks liggen in een mandje op tafel, vlak naast een smal rolletje papier (bruikbaar als servet, of voor het schoonmaken van de tafel) en een kommetje met verse knoflook en specerijen. Natuurlijk wordt er door een enkeling bier besteld en houdt de rest bij noodle soep (niet meer dan bouillion). En wordt er gezellig geconverseerd met tafelgenoten en andere restaurant bezoekers. Mijn bezoek maakt het speciaal, want het is een lokaal, wijk restaurant, waar sommige mensen me aankijken alsof er arm op mijn voorhoofd groeit, als is het alleen maar omdat ik geen zwart haar heb en mijn kleren gestreken zijn en zonder grote vlekken of gaten.
Dan het eten.. een kom met handpulled noodles, ongekend in nederland. Een soort van tagliatelle, maar dan vier en een half keer breder en zeven en half keer langer. Op smaak gebracht door een saus achtige substantie met kruiden, azijn, olie en wat niet meer. Gemixt met fijn gehakte groenten en in mijn geval kleine stukjes overheerlijk vlees.
Tijd om het geheel te mengen en de smaken in elkaar te laten overvloeien om het vervolgens enigszins onhandig dit lekkernij met wat geslurp naar binnen te werken, natuurlijk met kleine hapjes rauwe knoflook, dat hoort erbij, is goed voor de maag zegt mijn collega. Zoals het meeste xianees eten is dit ook niet onthouden van specerijen waarvan de geur al verraad dat een groot glas water geen overbodige luxe is (vely spicy). Ook de knoflook helpt bij het stabiliseren van enige smaak schokken.
Wereld klasse in een restaurant waar niet alleen de meeste toeristen maar ook de lokale bevolking aan voorbij rijdt, simpelweg omdat het klein is, zonder al te veel verlichting en wordt vergezeld door een concurrentie van nog twaalf restaurants in hetzelfde blok.
Vierentwintig minuten na binnenkomst is iedereen voldaan voor wat betreft eten en drinken, en deze keer mag ik afrekenen, totale kosten voor drie personen, vijfentwintig renminbi, ongeveer twee euro zevenenzeventig. Niet slecht voor 2 grote kommen noodles, een bord met koude groenten, 2 halve liters bier, noodle bouillon en een handdruk van de baas.
Enig nadeel aan dit diner is ‘the morning after’, een onbeschrijflijke maagkramp, omdat de maag van een buitenlander niet gewend is aan de lokale specerijen en olien, maar dat is gewenning zegt micheal, de chief concierge, die een neusje schijnt te hebben voor lokale specialiteiten en lijkt van zijn hobby zijn beroep gemaakt te hebben. Ik ben nu drie keer in deze betreffende zaak geweest en kan niet wachten tot de volgende keer, de maagkramp voor lief genomen. Maar de volgende keer moeten we een ander ‘noodle-station’ proberen zegt micheal, zo leer ik de stad, de mensen en het eten (lees; cultuur) kennen. Voor mij een mogelijkheid om me te mengen onder de lokale bevolking en leer ik meer over de dieperliggende chinese cultuur, die zo blijkt vooral om eten en drinken draait en hetgeen daar omheen gebeurt en besproken wordt. Als het eten maar goed is..
Mijn in kleuren en geuren beschreven gebeurtenis draagt in geen opzicht bij aan meer noch minder omzet voor de baas, maar het geeft wel aan dat op iedere hoek van de straat iets te beleven valt en met een stad van bijna 9 miljoen mensen lijkt het soms ietwat onwerkelijk maar zorgen deze ervaringen ervoor dat men weer met beide voeten op de ongeboende vloer staat. (waarom ongeboend, waarom zou je de vloer boenen, mensen komen voor het eten toch.. en er zijn tafels en stoelen dus je hoeft niet van de vloer te eten.
En waarom spreek ik niet over de geweldige service en uitmuntende bediening.. simpelweg omdat die er niet is. De baas neemt de bestelling op als hij er tijd voor heeft en brengt het eten als hij de vorige order heeft verwerkt. Daarnaast komen chinezen voor het eten en niet voor de service, daar betalen ze immers ook niet voor. Dus het eten wordt gebracht, je hoeft het niet zelf te halen een explicatie van het menu is overbodig, kijk maar in de kom dan weet je wat je eet, of niet.. en het gastheerschap maakt het verschil door middel van de opgebouwde relatie niet de service of is de relatie de service...
En de naam van de zaak, ik zou het werkelijk waar niet weten, haha. Maar micheal weet hoe we er moeten komen en kan de noodles bestellen, dat is genoeg. Ik ben er om te genieten van de smaak.
Dit trouwens ook de eerste keer dat ik meer dan 1 a4’tje vol schijf over het eten dat ik eet, haha.

Op het werk hebben de veranderingen in het personeels bestand inmiddels ook directe gevolgen voor mij. Met het vertrek van de club lounge manager ben ik ‘totaal at random’ gekozen om, al dan niet, voorlopig de verantwoordelijkheid op me te nemen. Ik zie dit dan ook als een uitdaging en zal, zoals met zoveel dingen, er volledig voor gaan. Zonder mijn eigen afdeling te kort te doen of anderen voor hun hoofd te stoten.
De que? hoe, wat,..waar?
De club lounge is nieuw ontworpen ruimte op de derde verdieping van het hotel. Hier kunnen hotelgasten die een executive room hebben geboekt genieten van speciale benefits. Ook hotel gasten met een platinum status in het Starwood programma genieten deze voordelen en in ons geval dus ook de mensen die in het hotel wonen.
Dit betekend; exclusief front cooking ontbijt, genieten van een hors d’oeuvres in de middag en een aanbod aan dranken gedurende de dag. Ook zijn er verschillende vergaderruimtes die 2 uur per dag toegankelijk zijn zonder kosten, 2 computers + printer, 8 lcd tv’s en een media ruimte. Total 45 zitplaatsen en 12 tot 17 tafels, voor eten, drinken, vergaderen, lezen, werken en overleg. Ook vergaderingen worden volledig gefaciliteerd met behulp van andere afdelingen in een van de 4 vergaderruimtes.
Deze bijzondere afdeling combineert een stuk receptie met een afdeling eten en drinken, vrij uniek in een hotel en dit wekt mijn interesse. Dit maakt dat er veel bijkomstige werkzaamheden zijn. Bestellingen, schoonmaken en het bieden van service voor eten en drinken en wat niet meer... Rapporten voor voor de bonuspunten, omzetten, kosten, inventaris, kantoor benodigdheden en vele anderen. Nu heb ik nog één week de tijd met de huidige manager om de meeste zaken onder de knie te krijgen en alle facetten te leren en na de eerste dag kan ik zeggen dat een week te kort is. Gelukkig zijn er twee goede supervisors dus ik wil hen de dagelijkse leiding geven en hun ondersteunen en supporten waar maar mogelijk.
Zoals een wijs man ooit zei; if it doesn’t kill you, it will make you stronger en ambition without knowledge is like a boat on dry land. Oftewel, gaan met die pisang (het malaise word voor banaan.)

Ohjah en we hebben voor de verandering weer verloren met voetbal, maar deze keer dan wel in onze nieuwe tenue's. Spanje, want zij zijn tenslotte WEL wereldkampioen geworden. Achjah, ik zie er vooral de humor van in dat 10 jappaners en 1 nederlander in een spaans tenue voetballen.

Vanuit Xi'an,
Zaijian,

Bas Wilbers