Luck or Signs

Allereerst, bedankt voor de reacties op mijn vorige verhalen. Leuk om te lezen dat jullie net zo veel plezier beleven aan het lezen van mijn verhalen, als ik aan het schrijven ervan.

Wist je dat..
De kans dat je een taxi kan vind, op mooncake-festival-day 12-9-2011 (gedurende taxichauffeur-wisseltijd, tussen 16:00 en 17:00u) nihil is..
En wist je dat..
Tijdens deze zoektocht, door de stad lopende, de kans nog kleiner is dat je een bekende tegen komt
Maar..
Wist je dat..
Het kan! En dat dan de moeder is van de Chinese collega waar mee je door de stad loopt die, toevallig ook nog in de richting van het hotel rijdt en dit je 45 minuten lopen bespaard in de zon met 30 graden en een uitzonderlijk heldere dag in Xi’an (lees; zonder vervuiling en veel stof, dus veel droge hitte), zodat je niet uitgeput en bezweet aankomt bij het hotel.
Ik heb het wel eens gedacht.. maar volgens mij is het ook echt zo; geluk is een keuze..haha.

Nice to meet you..
Vorige week waren de meeste computers bezet in het kantoor en omdat ik geen eigen kantoor heb, ging ik opzoek naar een werkplek om een naam en foto lijst te maken voor de groep die naar het hotel zou komen, zodat iedereen ze kon herkennen, niks spectaculairs..maar zoals alles in china kan iets heel gewoons interessant worden en iets interessants heel gewoon blijven..zoals het volgende verhaal..
Ik zit in het business center, waar gasten kunnen kopiëren, faxen, post versturen en printen. Maar zolang er niemand zit, gebruik ik de computer van tijd tot tijd. Met een bureau, een computer en twee stoelen voor gasten het zou op een kantoor kunnen lijken (interessant element voor dit verhaal). Dus ik zit rustig te werken, als de deur naar de staff-elevator open gaat en ik hoofd personeelszaken (HPZ) zie komen met 2 onbekende (nieuwe) medewerkers. Klaarblijkelijk had HPZ hen verteld dat het volgende onderdeel van de rondleiding het kantoor van de General Manager (hotel directeur) zou zijn, aan de andere kant van de hal van waar ik zat.
Echter in hun beleving, waren ze er al, een van hen steek haar hand uit en zegt; ‘Nice to meet you mr. Seth.’ Eerlijk als ik ben zeg ik;’ik ben niet de directuer, die zit hier verder op.’ HPZ heeft al moeite met het inhouden van haar lach. En ik kan het de nieuwe medewerker niet kwalijk nemen, het kan op een kantoor lijken, ik ben een buitenlander met een pak aan en ze zouden naar het kantoor van de directeur gaan, ze wist simpel weg niet beter, zou ik zomaar de directeur kunnen zijn.
Dat was nog niet het meest grappige, want op de weg terug verontschuldig ik me voor het eventueel veroorzaken van ‘mixed signals’, maar no hard feelings. Na het afronden van de rondleiding belt HPZ naar de directeur om haar lachwekkende ervaring te delen. Beide luid lachend om de situatie hadden wij drieën weer wat extra positieve energie voor de dag. En als slagroom op de warme chocolademelk, komt de directeur naar me toe, reikt zijn hand naar mij en zegt;’ nice to meet you boss, haha’. Wederom lachend om de situatie.
Dit is een van de redenen waarom het ‘hotel-life’ elke dag interessant en uitdagend is, eenvoudige en voorspelbare situaties kunnen veranderen in lachwekkende en memorabele momenten. En wie weet word ik op een dag wel ‘the boss’ en had deze nieuwe medewerker gewoon een vooruitziende blik..

Verhuizen deel 2,3 en 4
Afgelopen week was het hotel overboekt, bezetting van kamers over 100%. Dit betekend dat we het hotel moesten verlaten en verhuizen naar het Xi’an Silk Road Hotel, ‘the small hotel’ in de volksmond.
Ze vertelde dit donderdag avond om 18:00u. en we hadden de tijd tot 19:00u. om alles in te pakken en de kamer te verlaten, voor waarschijnlijk 2 nachten (verhuizing deel 2).
Achteraf was het volgens de directeur (al lachend) een goede ervaring. Wij (Irene, Laura en Alex) waren minder enthousiast. Maar het hotel was schoon en er was een bed om te slapen en een douche en toilet (verdere details achterwege gelaten), maar we konden ‘slapen’ en na één nacht konden we terug naar ons 5sterren leven (verhuizing deel 3).
Helaas is mijn kamer nog steeds bezet, dus deel ik tijdelijk een kamer (416) met Alex. En vanaf volgende week vrijdag of zaterdag kan ik terug naar 413 (verhuizing deel 4).
En vanaf vandaag (zondag) is de kamer voor mij alleen, want Alex, Irene en Laura zijn op weg naar een stad dichtbij Shanghai voor een weekje training in een ander Sheraton Hotel.

Super Saturday
Waar er sommige werkdagen zijn, waar de wijzer van de klok in slakkengang vooruit gaat. Zijn er dagen dat ik niet hoef te werken en de tijd voorbij vliegt.
Zo ook deze zaterdag, eigenlijk begint het avontuur al op vrijdag avond..
We gingen met z’n 4en naar Fantasy, Dè Club in Xi’an, met goede muziek, chinezen om mee te proosten en tijd om een dansje te wagen. Toen het 4 uur was, ging ik naar huis. Want ik had eerder die dag afgesproken met een gast van het hotel om te gaan voetballen. (hij is japans en woont al bijna 10 maanden in het hotel) Hij speelt in een lokale competitie met zijn japanse voetbal vrienden en ik mocht mee doen. Dus op het kunstgras veld van de universiteit voor olie in het zuiden van de stad stonden we tegenover een sterk Chinees team. Met de warme, droge lucht was het een pittig partijtje, maar Team Japan heeft gewonnen. Voor het eerst in 3 maanden was weer een overwinning. Misschien was de toevoeging van de niet jappener wel net dat beetje geluk dat ze nodig hadden. Een goede ervaring voor mij, om te sporten, lekker te spelen in de universele taal van het voetbal en andere culturen en interessante mensen te leren kennen.
Na het voetballen ging ik niet mee naar de japanse lunch maar terug naar het hotel voor een klasje spaans voor de collega’s van de concierge department. Zodat zij de gasten kunnen verstaan en iedereen elkaar kan helpen. We beginnen met simpele woorden als Buenos Dias en tellen van 1 tot 10. Waar woorden als tres (tles voor chinezen) wat moeilijkheden geven, maar ze zijn leergierig dus het is een plezier voor mij.
Daarna kon ik eindelijk iets eten in het hotel (inmiddels al weer 4 uur) en door naar de volgende om bij Frank (een chinese collega die ik nog ken van 2 jaar geleden) noodles te gaan eten met andere collega’s. Een appartementje waar hij samen met zijn vriendin woont (in gescheiden kamer, want ze zijn nog niet getrouwd 22-10-2011) werdt er gekookt en heerlijk lokaal chinees gegeten. Terug naar het hotel om met te wachten op vrienden van hen en door naar een bar. En omdat een van de jongens iemand kende die weer iemand anders kende zodat we met 10 man aan een tafel konden zitten met bier, wijn, fruit, popcorn en andere snacks en proosten met iedereen en voor zover ik weer heeft niemand een rekening betaald, maar wel zijn er goede relaties versterkt en ontwikkeld, hetgeen (zeker in china) veel meer waard is dan bier voor 10 man.
Ohjah en ik was nog betrokken in een soort van auto ongelukje onderweg naar het voetballen. De taxi chaffeur dacht dat hij de bus had ingehaald (NOT) en raakte met zijn rechterachterkant (waar ik zat) de linkervoorkaant van de bus. Alleen wat blikschade, maar ik kan ieder geval kan ik de ervaring van mijn lijstje afstrepen.
De chinezen hadden wat meer werk, want bij elke aanrijding, en dat zijn er nogal wat, moeten de betrokken partijen wachten op de politie om het op te lossen. Daar hebben we niet opgewacht en met de vervangende bus naar het volgende station om een andere taxi te vinden en optijd te zijn voor het voetballen.

En dan is er ook nog zoiets als werk, maar met een paar bekende (vip) chinezen en koreanen en vooral lange werkdagen is het weinig spectaculair. En moet ik nog altijd wennen aan de (werk) cultuur en is werk iedere dag een uitdaging en interessant.

Tot een volgend avontuur.. want het einde van één hoofdstuk is het begin van het volgende..
Zaijian, Bas