Roze badhanddoek

Daar ben ik weer, vanuit het zonovergoten china.
Nu vragen de meeste zich natuurlijk af, waarom het meer dan 2 weken heeft geduurt voordat er een update kwam vanaf mijn stage. Daar hebben we dan ook de reden te pakken. Het is namelijk dat ik hier ben voor stage. Er moet dus vooral gewerkt worden. En aangezien ik hier een chinese/japanse werkdagen heb, (lees: 12 uur is volledig normaal voor sommige minimaal). Aangezien het voor mij vooral werken is gedurende deze tijden zijn er nog andere zaken zijn die dan blijven liggen, werkgerelateerd, dus die moeten buiten werktijd geregeld worden. Engels en Spaanse lessen zijn inmiddels regelmaat en ondertussen zie ik bijna elke afdeling van het hotel wel voorbij komen in een van de lessen. Want buiten de concierge afdeling, komen er nu ook 3 restaraurants voorbij en de mensen van de receptie hebben ook een aanvraag gedaan voor spaanse les. Daarbuiten zijn er altijd dingen op de “to do” list en mocht ik onverwachts door de lobby lopen en er is ergens een hulp nodig, dan ben ik niet te beroert om een uurtje of 2 bij te springen, hetgeen ook erg gewaardeert word door t management. Ik ben inmiddels meerdere malen geprezen door mijn werkhouding en mijn attitude.
Toch is dat niet alles..Inmidels ben ik aan t laatste deel van mijn training en ben ik beland op de receptie, de afdeling waar ik dacht veel tijd door te brengen. Niets is minder waar, binnen een maand tijd moet ik hier alles (bijna alles) weten en volledig onafhankelijk kunnen opereren. Omdat ik na mijn training de positie van assistant manager moet bekleden. Hetgeen inhoud dat ik er ben voor de klachtenbehandeling en de verzoeken van gasten etc. dit brent meer uitdaging met zich mee dan uren achter de receptie staan. Hierin zal ik me moeten bewijzen en laten zien wat ik waard ben. Dus ondanks dat t goed gaat, ben ik er nog niet. Maar er is vertrouwen dat ik aan kan, dus nu moet ik er voor gaan.! Ik moet nu de verwachtingen waar gaan maken en mijn sterke eigenschappen gebruiken om het beste uit mijn stage te halen.
Stage in china heeft 2 kanten; er zijn dagen dat het vooral stil staan is en ik me afvraag waarom ik ookal weer zo graag naar china wilde, en aan de andere kant zijn er mogelijkheden om met managers mee te lopen en meer te doen dan alleen in- en uitchecken. Ik hoop een beetje duidelijk te kunnen maken waarom slapen hier af en toe bijzaak is en eten en drinken is voor momenten dat t kan en niet omdat het nodig is, haha.

Daarom nu weer tijd voor grappige verhalen, want humor is een van de kwaliteiten die ik moet gaan gebruiken om in mijn omgeving een beter beeld te schetsen van wie Bas Wilbers nu werkelijk is. Voor de mensen die mij kennen, er is meer dan de verlegen jongen.
Zo had ik laatst even tijd om tussen het werk door een kopje koffie te drinken bij de starbucks. Ik was ’s morgens begonnen om 7 uur en om half 4 ’s middags is t de bedoeling deze shift af te ronden. Maar door de drukte werd dat al iets later. Toen werd er door een van de managers gevraagt of er iemand was die ’s avonds nog mee kon helpen. Logischerwijs bood ik mij na 9 uur werken geheel vrijwillig aan. Dit zonder in te klokken voor over uren, echt als vrijwilleger dus. Dus nadat ik bijna klaar was om 4 uur beeindigde ik mijn shift, in de wetenschap dat ik om 7 uur weer terug zou zijn wilde ik even koffie gaan drinken. Ik bedacht dat ik wel zin had in een kopje Frappucino Caramel van de starbucks. Dus even mijn uniform verwisselt voor wat “vrije-tijds” kleren en hop de taxi in. Eenmaal in de stad leek het aanstaar-gehalte weer een geheel nieuwe dimensie aan te nemen. Nadat ik door de horde chinesen eindelijk mijn kopje koffie te pakken had was het namelijk weer tijd voor een ongeplande foto-sessie. Om een lang verhaal nog iets langer te maken zal ik proberen uit te leggen hoe het ging. Koffie gekocht en de starbucks uit. Door de stad lopen, even op een muurtje zitten, daar komt een clubje jonge dames aan van een jaar of 18. Zonder schaamte, gewapend met een mobieltje voorzien van een goede fotocamera stonden ze op 30 centimeter afstand om mij goed op de foto te krijgen. Ik als volleerd celebrity, bleef rustig zitten en gaf deze fans uitgebreid de kans voor hun kodak-momentje. Nadat deze fans waren verdwenen dook de paparazzi op, ik werd achtervolgt en deze persoon sprong voor me om een foto te maken uit kikfors-perspectief (positie bijna op de grond liggend ). Vervolgens was er nog een man die onopvallend bij de McDonalds stond opgesteld en zijn camera zorgvuldig draaide tot ik goed ik beeld was. Dit zijn 3 personen waarvan ik zag dat ze een foto maakte, wellicht zijn er binnen het uur (ja, ik was slechts 1 uur) dat ik in de stad was nog meer mensen die een foto hebben gemaakt, maar dat is me niet opgevallen. Nadat ik mijn koffie op had en van de schrik was bekomen ging ik terug naar het hotel, waar ik verbaast moest uitleggen dat mijn ontspannend momentje koffie drinken niet helemaal was gelukt, de koffie wel, het ontspannen niet echt. Gelukkig was er nog net genoeg tijd om mezelf weer in mijn werk uniform te hijsen en terug te kruipen achter de receptie om spaanse en colombiaanse gasten te verwelkomen en te voorzien van een kamersleutel. Het is leuk om van deze mensen te horen dat ze blij zijn met iemand die spaans spreekt.

Een ander leuk verhaal is het “italian statue” verhaal. Waar een van onze gerespecteerde collegas kwam met een een vraag voor een verzoek. De man in kwestie ging trouwen en vroeg Robin en mij om te functioneren als standbeelden bij de ingang van de receptie ruimte. Dit hield in, gewikkelt in witte kleden en met een totaal wit gesminkt gezicht bij de deur staan, en de mensen een “verassend” welkom geven. Aangezien dezeman een collega was, zouden er veel collegas op de bruiloft komen. Deze vroegen zich natuurlijk af of “the dutchies” ook aanwezig zouden zijn. Onze functie moest een verassing blijven, vandaag dat we volhielden dat we wel zouden komen, maar waarschijnlijk alleen kort de receptie konden bijwonen. Na dit verhaal 2 weken te hebben volgehouden was het dan zover. Daar stonden we dan, helemaal in t wit. De meeste mensen uitleggend dat we dan toch op de receptie waren al was t dan niet helemaal zoals we het hen hadden verteld. Natuurlijk was dit voor de meeste weer een mooi moment om op de foto te gaan. Na vele foto’s, veel blije gezichten en een aantal geschrokken kinderen zat onze taak erop. We werden vriendelijk bedankt en we mochten nog meegenieten van de lunch op de receptie. Een van dingen waarvan je denkt, waarom sta ik hier in een land waar ik de taal niet spreek in een pak dat menig persoon niet zou dragen met carnaval mensen te begroeten voor een bruiloft waarvan we de bruidegom niet langer dan 2 maanden ken. Maar ach, zo zie je maar een stage in China is meer dan hard werken en lange dagen maken. Buiten ontzettend lange werkweken zijn dit momenten waarvan ik later zal denken, het was fantastisch.

Natuurlijk is er op een van de schaarse vrije dagen nog tijd voor een activiteit. Zo zijn we vorige week naar een dierentuin a-la beekse bergen geweest. Eenmaal aangekomen werden we (Silvana, Inge en Ik. Robin moest helaas werken op paaszondag) al snel verleid om mee te gaan in een kooi op wielen om langs, beren, leeuwen en wolfen te rijden. Na deze ervaring, waarbij er nog een kip (in t begin van de rit) nog levend werd gevoerd aan de beren, was t tijd voor een wandeling door het park. Tot we ontdekte dat dit ook in een soort van geautomatiseerde kleine golfkarretjes kon. Aangezien we nog bij elke activiteit wel iets vinden om het nog net iets grappiger te maken, was dit ook weer een mooie gelegenheid om de toerist uit te hangen te genieten van het mooie leven. De karretjes gingen uiteraard niet erg snel, maar ik hoop dat foto’s en filmpjes op http://ingevanamstel.magix.net genoeg kunnen illustreren hoe hilarisch dit was.

De stapavonden zijn de laatste weken in frequentie gedaalt om er niet altijd zin en tijd voor is. Maar wees niet ongerust. Er worden genoeg restaruarants geprobeert en “bingde píjiu” (koud bier) blijft ons favoriete drankje. En dan vooral de lokale variant. Maar we hebben ook een erg goed italiaans restaurant ontdekt, ook eten we maleisies en zijn we bekend met voedsel uit verschilende andere windstreken.

Om nog even terug te komen op het verhaal van de vorige keer. Ik heb de kapper overleeft en voor iemand die geen chinees spreekt is het me goed te gelukt om aan iemand die geen engels spreekt uit te leggen hoe het zou moeten worden.
Ook het sporten is begonnen en het werpt ook zijn vruchten af. Er was namelijk eind vorige week een “hotel-loop” (lees: een paar kilometer rennen met zoveel mogelijk hotel staff). Hierbij werd ik 4 van iedereen. Dit was een hele prestatie, aangezien ik in de 2 groep moest starten en nadat ik de eerste groep had bijgehaald, moest ik deze ook nog inhalen. Ik kan je vertellen, dan ben je dolblij met een roze badhanddoek en een foto met een aantal managers.

Om nog genoeg verhalen te bewaren voor de volgende keer, ga ik weer afronden. Foto’s zijn binnenkort weer te zien op: http://baswilbers.magix.net. En ook de verhalen van Robin, Inge en Silvana zijn weer de moeite waard om te lezen.

Groeten uit China.!